WITKACY

Stanisław Ignacy Witkiewicz, ur. 1885r. w Warszawiej jako jedyny syn znanego pisarza, krytyka, malarza, Stanisława Witkiewicza i Marii z Pietrzkiewiczów, nauczycielki muzyki.

Od czystej formy do Formizmu

W 1918r. Witkacy z Rosji wrócił do Polski, przyjechał do Zakopanego, gdzie jego matka prowadziła pensjonat. Z Rosji, przywiózł swoje prace malarskie i prawie gotowy tekst rozprawy teoretycznej.

W styczniu 1919r. wziął udział w I wystawie w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (wspólnie z Tymonem Niesiołowskim i Augustem Zamoyskim. Na wiosnę uczestniczył w I Wystawie Formistów Polskich w Polskim Klubie Artystycznym w Warszawie.

Malarstwo tego okresu, to w dużej mierze kontynuacja twórczości okresu rosyjskiego. Zarówno obrazy olejne, jak i kompozycje pastelowe, w pierwszej chwili dezorientują przeciętnego widza.

Są pełne fantazyjnych, różnorodnych kształtów, atakują jaskrawymi, wyrazistymi barwami. Oranż kontrastuje z błękitem, czerwień z zielenią, żółcień fioletem. Dynamikę i ekspresję w tych pracach, potęguje niespokojnie wijący się , czarny kontur, rozdzielający poszczególne plamy barwne. Po wpatrzeniu się uważniej, możemy dostrzec fragmenty postaci. Wygięte tułowia, poskręcane kończyny, Zdeformowane twarze półzwierzęcych-półludzkich stworów. W niektórych pracach, odnajdujemy postaci z pisanych wówczas przez Witkacego dramatów.

„Dwie głowy” 1920. Olej na płótnie. 65 x 77,5 cm. Muzeum Sztuki, Łódź.

 przedstawia mężczyznę i kobietę. On myśli o swoich przyjemnościach, ona płacze, wtulona w fotel, tęskni.

„Fantazja – bajka”, to jedno z najbardziej znanych dzieł z tego okresu.

Zaskakujące zbieżności wizji malarskiej i teatralnej  demonstrują skomplikowany  mechanizm myślenia artysty.