Tamara de Lempicka,  Portret Portrait Allan Boot, obraz olejny, kopia Emi

(Tamara Łempicka) urodziła się w 1898 roku w zamożnej warszawskiej rodzinie jako Maria Górska. Była jednym z trojga dzieci Borysa Górskiego, znanego i wziętego adwokata. Całe jej dzieciństwo usiane było podróżami do: Petersburga, Karlsbadu, Monte Carlo, Marienbadu. W 1911 Towarzyszyła babci w eksursie do Włoch, odwiedziły wtedy Florencję, Rzym i Wenecję. W Monte Carlo uczeszczała na kurs akwareli.

Tamara de Lempicka, Dwie przyjaciółki, obraz olejny, kopia Emi

 W 1914 wyjechała do Petersburga do ciotki Stefy Jansen, wtedy poznała młodego, świeżo upieczonego prawnika, Tadeusza Łempickiego. Kiedy wybuchła I Wojna Swiata, uniemożliwia dziewczyce powrót do kraju.

 W wieku szesnastu lat wyszła za mąż za Tadeusza. Ślub odbył się w Petersburgu w Kaplicy Kawalerów Maltańskich. W Rosji bardzo napięta sytuacja doprowadziła do wbuchu Wielkiej Rewolucji Październikowej. Tadeusz został zaaresztowany przez Czeke a całej rodzinie udało się uciec do Kopenhagi. Tamara cudem uratowała męża, dzieki pomocy konsula szwedzkiego. W 1918 rodzina wyemigrowała do Paryża. Matka zamieszkała przy rue Sauniere. Ciotka Stefa prowadzła salon, w którym przyjmowała rosyjską emigrację wyższej rangi.

Tamara de Lempicka, Dziewczyna w zielonych rękawiczkach, obraz olejny, kopia Emi

W Paryżu Łempicka zaczęła pobierać pierwsze lekcje rysunku w Académie de la Grande Chaumiere i w Académie Ranson u znanych kubistów Andre Lhote i Maurice Denis. Niedługo potem, dzięki Gallerie Colette Weill, sprzedała swoje pierwsze prace. W 1925 roku wzięła udział w pierwszej wystawie dzieł sztuki w stylu „art deco” w Paryżu.

 Stała się znaną portrecistką malującą z charakterystyczną dla Art Deco manierą, była również jedną z niewielu kobiet, które współistniały z kubistami. Jej klientami byli znani ludzie ówczesnej epoki, portretowała pisarzy, artystów, naukowców, aktorów, przemysłowców i wielu znanych uchodźców z Europy Wschodniej, między innymi Królową Grecji Elżbietę, Króla Hiszpani Alfonsa, powieściopisarza Andre Gide, sławną lesbijkię Suzy Solidor, Hrabinę de la Salle.

Malowała nie tylko portrety, także akty i martwe natury. Szybko zyskała powodzenie w artystycznych i intelektualnych salonach oraz w wysokich kręgach burżuazji – i to nie tylko jako malarka, ale również jako jedna z ekscentrycznych i wyzwolonych piękności lat dwudziestych. Paryż przeżywał swoje szalone lata „des année folles” i Tamara świetnie do nich pasowała. Piękne stroje, szybkie samochody, małe skandale, niezależność finansowa pozwalały jej realizować kolejne zachcianki i kaprysy. Klienci byli zachwyceni sposobem, w jaki artystka ich przedstawiała – jako zmysłowych bogów i boginki przeniesionych w epokę maszyn. Jej wystawy odniosły sukcesy we Włoszech i Francji. O romansie z bardzo znanym włoskim poetą Gabrielem D’Annunzio wszędzie było głośno.

Najbardziej interesujące ze współczesnego punktu widzenia są jej akty kobiece: „Przyjaciółki”, „Kąpiące się kobiety”, „Piękna Rafaela”, „Wiosna”, „Cztery kobiety”, „Zielony turban”, do których pozowały jej aktualne wówczas przyjaciółki.

 Twórczość Lempickiej charakteryzuje się przedstawianiem figur ludzkich w kształtach geometrycznych kontrastujących z wystylizowanym tłem, wąskim zakresem kolorów i intensywną harmonią linii kompozycji. Powierzchnia jej kolorów posiada gładkość marmuru, miękkość i metaliczność atłasu i zamierzoną, chłodną perfekcję. Jej portrety można by zaklasyfikować jako „monotonne”, gdyby nie mentalna, jakby podskórna, obecność pokazywanych postaci. Jej prace przyniosły jej uznanie krytyków, towarzyską pozycję i znaczny majątek.

Po kilku romansach z bogatymi „patronami i patronkami sztuki”, rozwiodła się z Tadeuszem i w 1933 roku poślubiła Barona Raoula Kuffnera. Czując narastające zagrożenie spowodowane zbliżającą się II Wojną Światową wyjechała z Raoulem do Stanów Zjednoczonych. Zamieszkali w Hollywood w byłym domu znanego reżysera Kinga Vidora w słynnym Beverly Hills. W 1943 roku przeniosła się wraz mężem do Nowego Jorku gdzie kupili apartament wyposażając go w antyki wywiezione z węgierskich włości barona. Tamara urządziła tam sobie studio i z wielką pasją kontynuowała swoje prace. W tym okresie wystawia się w The Paul Reinhart Gallery, Julian Levy’s, Courvoisier Galleries i w Milwaukee Institute of Art.

 Po zakończeniu wojny powróciła do Paryża, gdzie ponownie otworzyła swe słynne studio przy rue Mechain. Zajmowała się w tym czasie między innymi projektowaniem wnętrz, wielu bowiem przyjaciół prosiło ją o zaprojektowanie i wykonanie wnętrz w jej jakże indywidualnym stylu. Po śmierci barona Tamara przeniosła się do Houston by być bliżej swej córki Kizzete.

 W 1960 zmienia styl na absktrakcyjny. W 1962 roku Galeria „The Iolas” w Nowym Jorku wystawiła jej nowe i stare prace ale spotkały się one z obojętnością krytyków i nie znalazły wielu nabywców. Wzburzyło ją to do tego stopnia, że postanowiła nigdy ich więcej nie wystawiać. Lata ’50 i ’60 nie były dla Tamary łaskawe. Czuła się zapomniana i niedoceniona. Jej malarstwo było po prostu ignorowane. Kiedy w 1966 roku „Museum des Arts Decoratifs” zorganizowało wystawę Les Annees ’25 jej wieki sukces zapoczątkował powtórne zainteresowanie ArtDeco. Niedługo potem Galeria Luksemburska wystawiła większość starych prac Tamary Łępickiej. Wystawa ta stała się jej ogromnym sukcesem i zapoczątkowała jej triumfalny powrót.

W 1978 roku kupiła piękny, dom w Cuernavaca w Meksyku i przeprowadziła się tam na stałe. Nie mogła pogodzić się z postępuąjcą a nieuniknioną przecież starością z tym, że swą urodę utraciła bezpowrotnie.

Tamara Łępicka umarła we śnie 18 marca 1980 roku, Kizette była przy niej do końca. Zgodnie z życzeniem Tamary ciało je zostało skremowane a prochy rozrzucone z śmigłowca nad wulkanem Popocatepetl.

Renesans stylu „art deco” w czasach współczesnych, spowodował ponowne zwrócenie uwagi na twórczość Lempickiej. Zostało zorganizowanych wiele jej indywidualnych wystaw, począwszy od sławnej już wystawy w Gallerie Diane w 1972 roku. Jej portrety są kolekcjonowane przez wielu koneserów sztuki; jest również ulubioną artystką Jacka Nickolsona i Madonny. W roku 1985 Teatr w Los Angeles wystawił sztukę opartą na autentycznych faktach z jej życia.

 Tamara de Lempicka, Autoportret w zielonym bugatti, obraz olejny, kopia Emilia Czupryńska

W ciągu ostatniej dekady zostały wydane trzy książki: napisana przez jej córkę, Kizette de Lempicka-Foxhall: „Zaplanowana namiętnść. Sztuka i życie Tamary de Lempicka”, „Tamara: malowanie Beau Monde”, „Tamara de Lempicka”.